نمیدونم از کجا شروع کنم! حرفایی که واسه نوشتن دارم زیادن! راحت مینوسم که راحت بخونید، گاهی هرچقدر فریاد هم بزنید کسی نمی شنوه ولی شاید خوندن رو درک کنه. برای همین مینوسم. شاید اونم یه روز بخونه و بفهمه چی داره میگذره. 

   دوست داشتن! شاید بشه اسمش رو گذاشت دوست داشتن ولی این 1طرفس! دقیقا همون دوست داشتنیه که آدم رو نابود میکنه.

   هیچ وقت فریادهام رو نمی شنوه. وقتی دارم از درد و کلافه بودن درونم به خودم می پیچم منظورم رو نمی فهمه. داغون شدنم رو می بینه ولی...

   شاید من زیاد سخت میگیرم ولی خلاف تعهد ناگفتمون من دوستش دارم. دوست داشتنی که واسه ی اون تعریف نشده. فقط خودم رو داغون میکنه، گاهی میگم ترکش میکنم و تموم میشه ولی نمیتونم، راحت میگذره چون مشکلی با موضوع نداره ولی من چی؟ منم میتونم راحت فراموشش کنم؟!

   سخته! قبول کردن شرایط نامقبول واسه دوست داشتن یک طرفه خیلی سخته!

   گاهی آرزو میکنم اونم مثل من باشه، اونم دوستم داشته باشه ولی نه نمیشه، اون فقط یک دوست داشتن عادی رو بلده که من ازش دورم!

   دارم دور شدن و رفتنش رو حس میکنم. حسی که الان واسم سخته! ای کاش بتونم فقط قبولش کنم!